Πάλι πούτσα και κουβά
Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πώς χάσαμε από τη Μονακό, ήμασταν άδειοι και χωρίς καθαρό μυαλό — τέτοια εμφάνιση δεν αρμόζει στον Θρύλο!
Η νίκη επί του ΠΑΟ όμως ήταν βάλσαμο στην πληγή — τους δείξαμε ξανά ποιος είναι το αφεντικό, ακόμα και στα δύσκολα.
Final Four στο Άμπου Ντάμπι χωρίς τον Ολυμπιακό να παίζει τελικό πονάει, αλλά Ολυμπιακός είσαι, σηκώνεις κεφάλι και συνεχίζεις — του χρόνου θα γυρίσουμε για να το σηκώσουμε.
Παίξε μαλακία: Τηλεφωνικό σεξ
Ρε μάγκες, δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν που νιώσαμε με τη Μονακό… πήγαμε Άμπου Ντάμπι με όνειρα για την Κούπα και φύγαμε με κατεβασμένα κεφάλια. Δεν μπήκαμε ποτέ στο παρκέ όπως έπρεπε, χαμένοι στις σκέψεις μας, χωρίς πάθος, χωρίς καρδιά — κι αυτός δεν είναι ο Ολυμπιακός που αγαπήσαμε! Αλλά μετά ήρθε το ματς με τον Παναθηναϊκό… και έλαμψε ξανά η ερυθρόλευκη ψυχή! Τους πατήσαμε, τους δείξαμε ποιος είναι το αφεντικό στα εύκολα και στα δύσκολα, σε Ευρώπη και Ελλάδα. Γιατί ο Ολυμπιακός δεν είναι μια απλή ομάδα, είναι ιδέα, είναι πίστη, είναι η τρέλα που κουβαλάμε στο μυαλό και την καρδιά μας! Κι ας πονάμε, κι ας ματώνουμε — εμείς θα τραγουδάμε για την αρρώστια μας, θα γεμίζουμε γήπεδα, θα ζούμε και θα αναπνέουμε για τον Θρύλο. Του χρόνου θα ξαναπάμε, πιο δυνατοί, πιο αποφασισμένοι, γιατί ο Ολυμπιακός δεν λυγίζει ποτέ.
ΜΟΝΟ ΘΡΥΛΟΣ!
Οπαδιλίκι και ψυχασθένεια
